rolina nell

Any number of white school chairs with as many pairs of red female rain boots rise up in a green landscape. As a poetic monument to all those unknown women in history, who did not make it to the school books, but who have played an essential role in it. Connected through unity, placed on a pedestal. Is the school chair the supposed springboard to a free equal future or the straitjacket of so many visions?

Een willekeurig aantal witte schoolstoelen met daarop evenzoveel paar rode vrouwelijke regenlaarzen verrijzen in het groene landschap. Als een poëtisch monument voor al die onbekende vrouwen in de geschiedenis, die de schoolboeken niet hebben gehaald, maar daar wel een wezenlijke rol in hebben vervult. Verbondenheid door eenheid, op een voetstuk geplaatst. Is de schoolstoel de vermeende springplank naar een vrije gelijkwaardige toekomst of het keurslijf van zovele visioenen?